"Al weken zinderde Zeist van de voorpret, en op ‘witte’ donder­dag 28 april was het dan zo ver: The Pas­sion. Tus­sen het gemeentehuis en Figi was een enorm lang podium ver­rezen, een soort christelijke catwalk. Heel Zeist liep uit om een kijkje te nemen: vol verwachting, of met wat scepsis."

"Ik zit onder een houten tafel van het buitenter­ras bij ‘De Heren van Zeist’. Bin­nen lopen bekenden een polonaise. Naast me zit een man die ook niet meeloopt, hij wacht op de juiste groep. Hij is ervan overtuigd dat zijn groep morgen voorbijkomt, op witte donderdag."Lees meer... 

"Wan­neer je werkelijk iemand wilt kruisigen, dan realiseer je je pas wat een organisatie daaraan voorafgaat, wie en wat je daar al­lemaal voor nodig hebt en hoeveel geld dit eigenlijk kost". Zo begint de column van columnist Marcel Leenders over The Pas­sion Zeist.

In Trouw verscheen afgelopen zater­dag een stuk over landgoed Dijnselburg. Daarover en de paarse vijver bij Bartimeus, verkeer tijdens The Pas­sion Zeist en het verkleinwoord 'spul­letje. Dat al­lemaal in de column van Carol Dohmen van deze week.

'Ik kreeg een brief van de gemeente. Ze zijn benieuwd hoe ik de com­municatie vanuit de gemeente ervaar.' Columnist Carol Dohmen geeft daar in haar column van 27 februari klip en klaar antwoord op. En de gemeente komt daar niet best van af. Lezen dus!

De Slotlaan is natuurlijk een uitgelezen parcours voor dit spel, vooral op een zaterdagmid­dag, als het lekker druk is. Om het nog een beetje span­nender te maken kun je ook even schuinsmarcheren. Columnist Erica Pijs schreef er een verhaal over.

René Schef­fer was één van de eerste columnisten bij het Zeistermagazine. Verder is hij actief op Facebook, Twitter en bij gelegenheden ook model, cabaretier, selfieKing en begin­nend vlog­ger. In deze column beschrijft hij het 'Burgermansreservaat' Brugakker.Lees meer... 

Nee, deze column gaat niet over oud-burgemeester Koos Jans­sen, maar over een andere burgemeester, die onlangs tegen zijn tranen vocht. Hoewel, mis­schien toch ook weer wel. Toen het ministerie het Walaardt Sacré wilde sluiten, stak ‘onze’ burgemeester met succes zijn nek uit.

"Huilend had ik haar aan de telefoon. Laten we haar Els noemen. Al jaren is zij mantelzorger voor haar man. Hij heeft een progres­sieve ziekte en gaat steeds verder achteruit. Zelf wordt ze ook een dagje ouder en de zorg valt haar steeds zwaarder. Het werd haar al­lemaal te veel."