In Zeist belanden asielzoekers en tiny-housebezitters in dezelfde fuik, waarin iedereen belandt voor wie in de procedures geen voorbestemde ruimte bestaat. Dit is het verhaal van de tiny houses van Kamp van Zeist (ook te beluisteren). 

Op het vroegere Kamp van Zeist is neergezet wat de gemeente Zeist kwijt moet. Verscholen in het bos, achter een hoog, goed onderhouden hek, ligt een detentiecentrum, vlak bij een bedrijventerrein, naast de snelweg die als een slotgracht voor de huizen ligt. Op deze plek stond Kleinhuizen. Een jolige naam voor een dorpje van vijftien tiny houses met aarzelend groen ertussen. Een nieuwe woonervaring was het, niet voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden, maar voor idealistische mensen die aan consumentisme en rijtjeshuizen wilden ontsnappen.

Het tiny dorpje werd uit elkaar gedreven. Zeist vond ten slotte nog een brede wegberm aan de Laan van Eikenstein, maar daar was slechts plaats voor drie huisjes. Over hoe het ging, zwijgt Liezelotte liever, maar mooi kan het niet geweest zijn, dat gevecht van vijftien mensen om drie plekken.

Het resultaat was een totale versnippering: ‘Een paar mensen hebben een tijdelijke plek gevonden, sommigen zijn noodgedwongen bij familie ingetrokken, anderen hebben hun huis in de berging gezet en maar een huis gehuurd, weer anderen hebben het helemaal opgegeven en hun tiny house verkocht.’ Een situatie die de gemeente Zeist in de raadsstukken opgewekt samenvat als: ‘Alle bewoners hebben inmiddels een andere woonplek.’