Kringloop Zeist bestaat 40 jaar. Wat bij het begin in 1983 nog bijzonder was, is inmiddels heel gewoon: gebruikte spullen een tweede kans geven. Maar Kringloop Zeist doet veel meer dan dat. De sociale onderneming geeft ook mensen een tweede kans.

Zeister Miep en Babs waren de werkelijke ‘oermoeders’ van de glasbak

18 mei 2018

 Gouden glasbakken staan op verschillende plekken in Nederland en De Jeugd van Tegenwoordig heeft zelfs een lied geschreven om de veertigste verjaardag van de glasbak te vieren. Maar in Zeist stonden in 1972, zes jaar eerder, al glasbakken. De 91 jarige Miep Kuiper-Verkuyl en Babs Riemens waren de pioniers.

Miep en Babs waren twee milieubewuste vrouwen van het eerste uur. Ze ontmoetten elkaar tijdens een kadercursus die zij allebei volgden over het milieu. „De Club van Rome bestond net en dat had ons gestimuleerd”, vertelt Miep. „We vonden dat grondstoffen te veel werden aangesproken en zagen daarin een probleem. De vuilniszak begon in die periode ook in te raken. En doordat mensen de flessen in de vuilniszak deden, raakten die snel vol. Voor de vuilnismannen was dat zelfs gevaarlijk: zij kregen glasscherven in hun handen.”

Jarenlang 

Babs en Miep woonden allebei in Zeist en startten daar de Stichting Milieuzorg Zeist. Onder die naam zetten zij zich jarenlang in voor het milieu. En dus ook voor het recyclen van glas. „Van duizend kilo gebruikt glas kan je weer duizend kilo nieuw glas maken”, zegt Miep.

„We gingen in gesprek met Maltha Glasrecycling om te bespreken wat wij het beste konden doen. Zij raadden ons aan om een container neer te zetten. Van de firma Dorrestein krijgen we er een. Maar de gemeente wilde niet meewerken, zij vonden het maar onhandig. De Albert Hein wel; we mochten de container op hun terrein neerzetten in Zeist. En toen die er eenmaal stond liep het heel goed. Iedereen kwam er met glas naartoe, hij zat zo vol!

Kinderen

Het was een open container. Dat was nog een heel gedoe want kinderen kropen er weleens in. Dan gaven Babs en ik een verhaal over hoe jammer het was dat onze actie door hen een slechte naam kreeg. Na onze preek zeiden die kinderen dan ‘Amen’”, lacht Miep. „En er was een oude politieman. Hij liep altijd naast zijn fiets, hij was te oud om te fietsen. Als hij langs de container liep en rommel zag liggen kwam hij dat meteen melden en gingen we er met een bezem naartoe. Mijn dochters hielpen ook mee. Tijdens feestjes stonden we dan samen reclame te maken voor het milieu. Het was een prachtige tijd.”

Prachtig, maar ook heel druk. Want de twee dames hadden allebei kinderen. Miep had drie dochters en een zoon. En de telefoon stond roodgloeiend, want toen de glasbak steeds populairder werd wilde heel Nederland er meer over weten. „Als ik aan mensen vertel over die drukke periode zeggen ze vaak ‘Ja, het is je hobby hè’. Maar het was helemaal geen hobby van mij. Ik vond het eigenlijk vreselijk. Het was meer een soort heilige route van onszelf, een ideologie. We hadden nog allemaal andere acties voor het milieu. Ja, we waren voor de overheid echt een luis in de pels”, zegt ze lachend. 

Team

Na twintig jaar wonen in Zeist vertrok Miep naar Almen. Babs bleef in Zeist en de twee hebben altijd contact gehouden. Totdat Babs vorig jaar overleed. „We waren een goed team”, blikt Miep terug. „Ik ben trots op wat we samen hebben gedaan.”

De glasbak werd uiteindelijk snel door meerdere steden opgepakt. En in 1978 werd de eerste landelijk gesubsidieerde glasbak neergezet in Den Bosch. Dat wordt als geboortejaar gezien van de glasbak. Veertig jaar geleden. Tel daar dus nog maar zes jaar bij op. ,,De eerste glasbak is op 30 juni 1972 in Zeist neergezet”, zegt Miep stellig.